Strefy bezpieczeństwa i ochrona kwatery

Wojenna kwatera Adolfa Hitlera zajmowała obszar około 250 hektarów gierłoskiego lasu. Składała się z trzech wydzielonych stref bezpieczeństwa. Każda była otoczona płotem z siatki drucianej. W ogrodzeniach stref były przejścia, a w nich posterunki kontrolne.
Najważniejsza i największa była strefa I położona na północ od przecinających las – drogi i linii kolejowych. Mieściły się w niej budowle Hitlera, Bormanna, Keitla, Jodła, Göringa, szefa służby prasowej III Rzeszy Otto Dietricha, centrala telefoniczna i dalekopisowa, służba stenograficzna oraz obiekty im towarzyszące.
Strefa, w której byli zasiedleni mniej ważni mieszkańcy kwatery znajdowała się po drugiej, południowej stronie linii kolejowej.
Były tam w większości obiekty sztabowe Wehrmachtu i koszary batalionu ochrony Hitlera (FBB), przedstawicielstwo ministerstwa spraw zagranicznych, centrala telefoniczna i dalekopisowa, hotele, kasyna, kierownictwo grupy budowlanej OT i inni, mniej ważni członkowie. W tej strefie przebywał też komendant kwatery ze swoim sztabem.
Przedstawicielstwo marynarki wojennej i lotnictwa oraz największy gabarytowo schron przeciwlotniczy ogólnego użytku. Tutaj także znajduje się stacja agregatów prądotwórczych.
Strefę I i II otaczała III strefa bezpieczeństwa. Była ona rzadko zabudowana i pełniła rolę otuliny tych stref. Mieściły się tam w większości baraki mieszkalne i pomocnicze żołnierzy batalionu ochrony Hitlera oraz obiekty im towarzyszące. Całą kwaterę otaczały początkowo zasieki z drutu kolczastego, a od roku 1944 dodatkowo jeszcze pola minowe. Wzdłuż ogrodzenia, w pewnych odstępach, rozmieszczono stanowiska karabinów maszynowych, działek przeciwpancernych i wieże obserwacyjne wyposażone w broń maszynową.
Poruszanie się po kwaterze w szczególności po strefie I-ej było możliwe tylko za okazaniem specjalnych przepustek. Były one bardzo często zmieniane, a na niektórych wymagano zdjęcia. Przepustki różniły się kształtem i kolorem, co ułatwiało sprawdzanie ich aktualności.
Do największych i najcięższych obiektów na terenie kwatery głównej Hitlera należały bunkry przeciwlotnicze w pierwszym rejonie zamkniętym, a więc bunkry Hitlera, Göringa, Bormanna i bunkier dla gości oraz ogólnie dostępny bunkier przeciwlotniczy w II strefie bezpieczeństwa. Budowle te powstały ostatecznie w trzeciej fazie rozbudowy Wilczego Szańca, kiedy Hitler w marcu 1944r. na jakiś czas opuścił swoją wschodniopruską kwaterę. Wtedy to istniejące już na terenie Kwatery Głównej NW obiekty zostały dodatkowo wzmocnione. Stojące już bunkry, budynki i baraki zostały ze wszystkich stron i od góry pokryte dodatkowym, grubym żelbetonowym płaszczem. Pomiędzy starymi i nowymi ścianami oraz sufitami pozostawiono wolną przestrzeń, którą następnie wypełniano bazaltowym tłuczniem. Kiedy w połowie lipca 1944r. Hitler powrócił do Wilczego Szańca prace przy różnych obiektach były jeszcze w toku.
Pomiędzy bunkrami nie było żadnych podziemnych połączeń ani też ukrytych pomieszczeń czy przejść, z wyjątkiem kilku takich obiektów jak magazyny amunicji i piwnice z zapasami żywności.
Schrony te w tamtym czasie dawały stuprocentową ochronę życia w czasie bombardowania nawet największymi, dziesięciotonowymi bombami.
Wilczy Szaniec był najprawdopodobniej najlepiej strzeżonym rejonem zamkniętym w Niemczech, jeśli nie w całej Europie. O bezpieczeństwo zewnętrzne troszczył się Batalion Przyboczny NW. Na granicy wszystkich rejonów zamkniętych stale pełniły służbę trzy kompanie tego batalionu. Formacja ta już w roku 1941 była w pełni zmotoryzowana (czołgi, samochody pancerne, broń przeciwpancerna, ciężarówki, motocykle itd.) i zawsze gotowa do interwencji.